افزایش امید به زندگی در افراد مبتلا به دیابت نوع 1 با پیشرفت فن آوری
5 اکتبر 2015- در سال های اخیر به لطف پیشرفت های فن آوری برای مدیریت دقیق قند خون، امید به زندگی در افراد مبتلا به دیابت نوع 1 به طور قابل توجهی بهبود یافته است.یافته های حاصل از این مطالعه که توسط یک تیم از متخصصان غدد در بیمارستان سلطنتی ملبورن انجام شد در مجله ی the Medical Journal of Australiaمنتشر گردید.
هم اکنون، موارد ابتلا به دیابت نوع 1 نسبت به 20 سال گذشته، به دو برابر افزایش یافته است، این افزایش منجر به ابداع فن آوریهای پیشرفته ای در خود پایشی این بیماری شده است: اندازه گیری دقیق تر قند خون، پمپ انسولین، برنامه های گوشی های هوشمند و مانیتور مداوم قند خون(CGMS)، همگی امید به زندگی را برای افراد مبتلا به دیابت نوع 1 بهبود بخشیده است.
با این حال، هنوز هم امید به زندگی در افراد مبتلا به دیابت نوع 1 کوتاه تر از افراد غیر دیابتی است.
محققان این پژوهش می گویند: با وجود پیشرفت های اخیر، بیماری دیابت نوع 1، هنوز هم با مرگ و میر زودرس قابل توجهی که ناشی از عوارض حاد و مزمن، به ویژه بیماری های ایسکمیک قلبی است، همراه است.
ابتلا به بیماری مزمن کلیوی و شدت آن و ابتلا به بیماری های ایسکمیک قلبی، پیش بینی مرگ و میر بدلیل تمام علل را درافراد مبتلا به دیابت نوع 1امکان پذیر کرده است.گزارش های اخیر در مورد بهبود امید به زندگی به افراد مبتلا بهT1D و پزشکان آنها امید زیادی را بخشیده است.
با این همه، محققان می گویند: یافته های اخیر نشان می دهد بهبود قابل توجهی در امید به زندگی برای این افراد رخ داده است.
همراه با مدیریت بهتر، پیشرفت های اخیر، پژوهشگران را به درمان این بیماری در آینده ی نزدیک، امیدوار کرده است. در تعدادی از مطالعات، دانشمندان موفق به جلوگیری از دیابت نوع 1 در مراحل مختلف شده اند.
محققان می گویند: توانایی پیش بینیT1D بر اساس نشانگرهای ژنتیکی، ایمونولوژیکی و متابولیکی فرصت هایی را برای پیشگیری از این بیماری در مراحل مختلف بالینی فراهم کرده است، بیشتر توجهات بر مداخلات تشخیصی و وجود آنتی بادی در مرحله ی پیش بالینی متمرکز شده است.
یکی از نویدبخش ترین روش های درمان دیابت نوع 1 ، پیوند سلول های جزایر است.با این حال، در حال حاضر استفاده ی گسترده از این روش امکان پذیر نیست، زیرااغلب برای درمان یک بیمار به چندین اهداکننده ی نیاز است که البته تعداد اهدا کنندگان بسیار کم می باشد. حتی زمانی که پیوند با موفقیت انجام شود، دریافت کننده ی پیوند برای جلوگیری از رد سلول های جدید توسط سیستم ایمنی بدن، باید از داروهای سرکوب کننده ی ایمنی استفاده کند، از سوی دیگر، مصرف این داروها بیمار را در معرض خطر تعدادی از بیماری های دیگر قرار می دهد.
محدودیت دسترسی به منبع بافتی یک مانع کلیدی برای استفاده ی گسترده تر از پیوند جزایراست، پیشرفت در فن آوری سلول های بنیادی و یا در تولید جزایر خوک برای پیوند به انسان ممکن است به حل این مشکل در آینده کمک کند.
منبع: